فرهنگ و تاریخ موزاییک

موزاییک در یونان باستان به وجود آمد. معنای اصلی موزاییک تزیین مفصلی است که به روش معرق انجام می شود. مردمی که در دوران اولیه در غارها زندگی می کردند از سنگ مرمرهای مختلف برای کاشت زمین استفاده می کردند تا کف را بادوام تر کنند. اولین موزاییک ها بر این اساس ساخته شدند.

موزاییک اولین هنر منبت است، هنری که با نقوش نقاشی سنگ های کوچک، صدف، سرامیک، شیشه و دیگر درج های رنگی که بر روی دیوار یا کف اعمال می شود، بیان می شود.

موزاییک به یک ماده تزئینی تبدیل شده است. قدیمی ترین موزاییکی که در تزئینات معماری به کار رفته است، دیوار معبد سومریان است. نقوش تزئینی موزاییکی بر روی دیوار معبد دشت بین النهرین در سراسر بین النهرین بین النهرین اروپا وجود دارد. موزاییک Beauty's Sun Dog یکی از اولین موزاییک های شناخته شده بسیاری است. بیشترین اکتشافات باستان شناسی در دوران یونان باستان بوده است. سنگ‌فرش‌های موزاییک مرمری یونانیان باستان بسیار مورد استفاده قرار می‌گرفت. در آن زمان، رایج ترین شکل مورد استفاده، موزاییک سنگفرش سیاه و سفید بود و فقط حاکمان معتبر و ثروتمندان بودند. استفاده از موزاییک برای تزئین در آن زمان یک هنر تجملی بود.

هنگامی که تا اواخر دوره یونان باستان توسعه یافت، برخی از صنعتگران و هنرمندان ماهر شروع به استفاده از قطعات کوچکتر شن و برش آنها با دست کردند تا آثار تزئینی معماری خود را غنی کنند تا نقوش موزاییک را متنوع تر کنند. قطعات سنگی کوچک با هم ترکیب و ترکیب می شوند تا موزاییکی از آثار موزاییکی را تکمیل کنند که روی دیوارها، کف ها و ستون های ساختمان ها سنگ فرش شده اند. بیان هنری بدوی و خشن آن ثروت گرانبهایی از تاریخ و فرهنگ موزاییک است.

در زمان روم باستان، موزاییک بسیار رایج شده بود، و دیوارها و کف، ستون ها، میزها و مبلمان خانه های معمولی و ساختمان های عمومی همه با موزاییک تزئین شده بودند.

در دوران رنسانس اروپا، به کارگیری روش پرسپکتیو توسط نقاش، بر ساختار فضایی تأکید داشت که پیشرفتی را در صفحه نقاشی ایجاد کرد و حس سه بعدی را در صفحه دنبال کرد. در این زمان مواد موزاییکی مانند خود موزاییک برای چنین عملکرد سه بعدی مناسب نبودند. موزاییک به عنوان یک هنر نقاشی باید برود رئالیسم آسان نیست. اشکال منحصر به فرد دراماتیک و سفت و سخت موزاییک باعث می شود هنرمندانی که به خلق موزاییک می پردازند کارکرد خود را فراموش کنند و تا حد زیادی توسط موزاییک مهار شوند.

در حالی که هنر موزاییک در دوران رنسانس به دلیل ظهور دیگر بیان‌های هنری رو به افول گذاشت، در تمدن‌های اینکا، مایا و آزتک در نیمکره غربی، موزاییک‌های ترکیبی و تکنیک‌های منبت برای تزئین زیورآلات و تزئینات کوچک توسعه یافتند. از مصنوعاتی مانند خاک طلا و فیروزه، گارنت و ابسیدین برای خلق پیکره های پیچیده انسانی و هندسی و دیگر جلوه های هنری استفاده می شد، در حالی که دیوتیوکان ها از فیروزه، صدف یا تزئینات ابسیدین برای ساختن ماسک استفاده می کردند، هنر موزاییک توانست ادامه یابد.

با توجه به پیشرفت بهره وری، بهبود مستمر تکنولوژی تولید و تولید و استفاده مداوم از مواد تزئینی، موزاییک به سرعت از طیف مواد مورد استفاده در موزاییک های سنتی عبور کرد. از سنگ مرمر سنتی، سنگریزه، کاشی شیشه ای، سفال، چینی و مینا گرفته تا هر ماده ای که می توانید در زندگی خود استفاده کنید مانند دکمه ها، کارد و چنگال یا لوازم التحریر. در عصر تکنولوژی صنعتی بالا، منبت های شیشه مانند ساخته شده از طلا و نقره نیز می توانند به تولید انبوه برسند.